Regulatory wzrostu w uprawie pszenicy

Częstym problemem rolników jest wyleganie źdźbeł pszenicy, co znacznie obniża plony. Profesjonalne regulatory wzrostu zapobiegną stratom. Warto jedynie pamiętać, że są to silne substancje chemiczne, dlatego należy dobierać odpowiednie dawki i stosować je według ścisłych zaleceń producentów.

Wyleganie pszenicy – skąd się to bierze?

Za wyleganie zbóż odpowiadają genetyczne uwarunkowania poszczególnych odmian (warto na to zwrócić uwagę podczas doboru materiału siewnego). Duży wypływ mają również warunki atmosferyczne (szkodliwe są deszcze, burze, wichury). Wyleganiu źdźbeł rolnicy mogą zapobiec odpowiednio planując nawożenie – należy uważać, aby nie przesadzić z dawkami azotu.

Kiedy stosować regulatory wzrostu?

Sztuczne regulatory wzrostu to silne środki chemiczne. Są one jednak odpowiednikiem… promieni słonecznych. To właśnie słońce wpływa na to, że źdźbła zboża są grubsze, a ich podatność na wyleganie spada. Dostęp do światła można zagwarantować roślinom uważając na zbyt dużą gęstość uprawy (trzeba zmniejszyć normy wysiewu).

Gdy stosujemy dawki od 110 do 120 kg azotu na hektar, możemy pominąć antywylegacze. Wyższe dawki wymagają zastosowania regulatorów. W przypadku dawek do 150 kg, wystarczy 1 zabieg. Przy wyższych dawkach, należy zastosować 2-3 zabiegi (ostatni w momencie, gdy pszenica dopiero wypuszcza liście flagowe).

Jakie regulatory wzrostu do pszenicy?

W pszenicy ozimej stosuje się chlorek chloromekwatu (CCC), etefon lub trineksapak etylu (w środkach najnowszej generacji).

Substancje należące do grupy CCC najlepiej skrócą źdźbła, gdy zostaną zastosowane w momencie tworzenia się pierwszego kolanka powyżej węzła krzewienia.

Regulatory zawierające etefon należy zastosować w momencie silnego wzrostu rośliny, ponieważ hamują one jej aktywność hormonalną. 

Preparaty z trineksapakiem etylu są równomiernie wchłaniane przez źdźbła i liście, a następnie przedostają się do tkanek wzrostu rośliny.

Należy pamiętać, że regulatorów wzrostu nie wolno łączyć z herbicydami.